ಅಂಬರದಲ್ಲಿ ಮಿನುಗುವ ತಾರೆಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಒಡಲಾಳದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಬಿಕ್ಕಳಿಸುತ್ತಿರುವ ದನಿಯಿಲ್ಲದ, ಅಮೂರ್ತವಾದ, ಸಮಸ್ತ ಭಾವವೂ ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಟ್ಟು ನಿರ್ಭಾವುಕವಾದ ನೋವನ್ನು ಮರೆವ ಜೀವಗಳು, ಆ ಬಾನ ತಾರೆಗಳಂತೆಯೇ ಅಸಂಖ್ಯಾತ. ನೋವಿನಿಂದ ಕಂಗೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಕೊಂಚ ತಂಪನ್ನು ಲೇಪಿಸುವುದೂ ತಾರೆಗಳೇ. ಅನಂತದಲ್ಲಿ ಅವಿರತವಾಗಿ ಮಿನುಗುವ ಆ ಪುಟ್ಟ ನಕ್ಷತ್ರಗಳಿಗೂ ಘಾಸಿಗೊಂಡ...
ಅನಂತ ಕಡಲ ಒಡಲಿನಲ್ಲಿ ಜಗದೇಕ ಅಗ್ನಿಘನ ಪ್ರತಾಪ; ಉದಕದುದರವ ಮಥಿಸೆ ಬೆಂಕಿ ಜೀವಕಣವು ತೇಜಚುಕ್ಕಿ|| ನೆಲದ ಮೇಲೆ ತೇಲೋ ನೀರು ತಲದಿ ವ್ಯೋಮದಿವ್ಯ ಪದರು; ಸುಡುವ ಜ್ವಾಲೆ ಜೊನ್ನ ಸೂಸೆ ಅನು ಜೀವಕೂ ಚೇತಸ ಉಸಿರು|| ಅಗ್ನಿದಿವ್ಯ ತನ್ನೊಳು ತಾನಾಗೆ ಜಲಪತ್ತಲದಲ್ಲಿ ಬಹು ಬಹು ರಂಗು; ಬಣ್ಣದ ಬಿಂಬ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವಾಗಿ ಸುಮದ ಮೊಗದಿ ರಂಗಿನ ಬೆರಗು|| ಖಗಕಂಠ ತಂತು ತಾ ಮಿಡಿಯೆ...
ದಿಗಂತವಾ ತಾ ಕಾಣ ಹೊರಟಿದೆ ಮನ ಮರುಳೋ, ಜೀವಕೆ ಉರುಳೋ; ಕೊರಳು ಬರಿದಾಗಿ, ನೆರಳೂ ಮರೆಯಾಗಿ ಬಾಳು ಪಾಳಾಗಿ, ಭಾವ ನರಳಿದೆ… ಆತ್ಮ ಶೋಣಿತ ಕುದ್ದು ನಿರುತ ಆವಿಯಾಗಿದೆ, ತನು ಶೂನ್ಯವಾಗಿದೆ; ಚಿತ್ತದಾ ಗೇಹ ಬೆಂದು ಸತತ ಶವದಾ ಕಂಪು, ತಾ ಸುಖವಾಗಿದೆ… ಅಂದು ಹಸಿರ ಹೊನ್ನು ನನ್ನಾ ಮನ ಇಂದಿಲ್ಲಿ ನನದೇನು? ಬರಿ ಹಿಡಿ ಬೂದಿ; ಅಗಿನಿಯ ಕುರುಹಿಲ್ಲ, ಗಾಳಿಯ...
ವಿಧಿಯ ಹಸ್ತದಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಯಾಗಿ ನಿಶಾಲೋಕದಲ್ಲಿ ಮೂಕವಾಗಿ ಬುಧತ್ವಕೆ ಅಂಜನ ಲೇಪಿಸಿ ಹೊರಟಿಹೆನು ನೇಮ ಪಾಲಿಸಿ ಪಥವಾವುದೆಂದೇ ತಿಳಿಯದೇ ನನ್ನೊಳು ನಾನೇ ಅಪೇತವಾಗಿ|| ಮನಸ್ವಿ, ಯಾಕೋ ನನ್ನ ಪ್ರಾಂಜಲ ಚಿತ್ತ ನಶ್ವರದತ್ತ ಸಾಗ್ತಾ ಇದೆಯಾ ಅಂತನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಸತತವಾಗಿ ತನ್ನ ತನದ ಬಗ್ಗೆ ನಂಬಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಕಳಚಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆಯೇನೋ ಎಂದೆನಿಸುವ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯ ಸಣ್ಣ ಅರಿವಾದರೂ...
ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮಡಿಲು ಕುಪ್ಪಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಜನ್ಮ ತಳೆದು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪ್ರಾಂಜಲ ತೀರ್ಥವನ್ನು ನಿರಂತರ ತಪಸ್ಸಿನಿಂದ ತನ್ನೊಳಾವಾಹಿಸಿಕೊಂಡು ಆತ್ಮ ಕವಿಯಾಗಿ ರೂಪುಗೊಂಡ ಮಹಾನ್ ಕವಿ, ” ಕುವೆಂಪು” ಕಾವ್ಯನಾಮದಿಂದ ಸಾಹಿತ್ಯವಲಯದಲ್ಲಿ ಚಿರಂತನವಾಗುಳಿದಿರುವ ಶ್ರೀ ಕುಪ್ಪಳ್ಳಿ ವೆಂಕಟಪ್ಪ ಪುಟ್ಟಪ್ಪನವರು. ನಿಸರ್ಗದ ನಿಗೂಢತೆಯ ಜಾಡನ್ನರಸುತ್ತರಸುತ್ತಲೇ ಕಾವ್ಯ...
ಎಲ್ಲೆಡೆ ಮಾವು ಹಲಸಿನ ತೋರಣ ಪ್ರತಿ ಮನೆಯ ಮುಂದೆಯೂ ರಂಗೋಲಿಯ ಚಿತ್ರಣ; ಸರ್ವರ ಕೈಯಲೂ ಮಂಗಳ ಕಂಕಣ ವಿಜೃಂಭಿಸುತಲಿವೆಯೋ, ಓ ಇಂದು ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವ! ಕನ್ನಡ ತಾಯಿಗೆಲ್ಲೆಡೆ ಮೊಳಗಿದೆ ಜಯಘೋಷ ಕನ್ನಡಿಗರ ಹೃದಯದಲರಳಿದೆ ಸಂಹರ್ಷ; ತರಂಗದಿ ತೇಲುತಿದೆ ಇಂಪು ವಿಹಂಗಗಾನ ಸರ್ವಾಂಗಗಳೂ ಮಾಡುತಿವೆ ಕನ್ನಡಾಂಬೆಯ ಧ್ಯಾನ ಮಾಮರದ ಚಿಗುರು ತಾಯ್ಗೆ ಹಸಿರುಡುಗೆಯಾಗಿದೆ ಕನ್ನಡ ಕುಸುಮದ...
ನಿನ್ನ ಉದರದ ವಿಶದ ಸರಸಿಯಲಿ ಕುಮುದ ಕುಡ್ಮಲವಾಗಿ ನಲಿದಿರುವೆ; ಅಲರಾಗಿ ಸುಗಂಧ ಬೀರಿ ಅಲಂಪು ನೀಡುವ ಕನಸ ಹೊತ್ತಿರುವೆ… ನಿನ್ನ ಬೆಚ್ಚನೆ ಪವಿತ್ರ ಗರ್ಭದೊಳು ಮುಗ್ಧ ಸ್ವಪ್ನಗಳ ಕಾಣೋ ಎಳೆಗೂಸು ನಾ; ಮುಂದೆ ಹೆಣ್ಣಾಗಿ, ಬಾಳಿನ ಕಣ್ಣಾಗಿ ಬಾಳಲಿರುವುದೇ ಧನ್ಯ ಜೀವನ… ಅಮಲ ಚಿತ್ತದ ರುಚಿರ ಪ್ರೇಂಖದಲಿ ಅಂಚಿತ ಸುಮಗಳ ಅರಳಿಸುವಾಸೆ; ವಿಕೃತ ಜಗದ ತೆರೆಯನು ಸರಿಸಿ...
ಹೃದಯದ ನವರಂಗಿನ ಅಂಚಿತ ಲೋಕದಲಿ ಹೊನ್ನೊಳೆಯಂತೆ ಹೊಳೆವ ಹೊಂಗನಸ ಹೊದಿಕೆ; ಮಾಯಾಲೋಕದ ಮಿಥ್ಯೆಗಳು, ಹುಸಿ ಆಸೆಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಿನ್ನ ಕೆನ್ನಾಲಿಗೆ ಚಾಚಿ ನುಂಗಿದೆ|| ಕಾಮನಬಿಲ್ಲಿನ ಕಾಂತಿಯಡಿಯಲಿ ಸುಖವಾಗಿ ಹೊಸಹಕ್ಕಿಯ ಮಧುರ ಇಂಚರಕೆ ಕಿವಿಯಾಗಿ ಮೈಮರೆಸಿ ಸೊಗ ನೀಡಿದ್ದ ಸವಿನಿದಿರೆಯನು ತುಡುಕಿ ಸೆಳೆದು ದೂರತೀರಕೆ ಒಗೆದೆ|| ವಿಧವಿಧ ವಿಶಿಷ್ಟ ಭಕ್ಷ್ಯಗಳು ನಾಲಗೆಯಲಿ...
ನೀರವತೆಯಲಿ ಪವಡಿಸಿದ್ದ ನೆಲವ ತೋಯಿಸಿದೆ ಲೋಹಿತ ರಕ್ತತೈಲ; ರವಿಯೂ ಹೇಸಿಗೆಯಿಂ ಮಂದನಾದ ಭುಗಿಲೇಳಲು ಕ್ರೌರ್ಯದ ರಣಜ್ವಾಲಾ|| ಲವಲೇಶವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ ಆ ದೀನಕಂಗಳಲಿ ರುದಿರಕೋಡಿ ಕಾಣುವ ರಣಕಲ್ಪನೆ; ಇನ್ನೂ ಅರಳದ ಕುಟ್ಮಲಗಳನು ಬೂದಿಯಾಗಿಸಿತು ರಣೋಪಾಸನೆ|| ಅನುದಿನ ಲೋಹಿತ ಧುನಿಯದೇ ಚಿತ್ರಣ ವಿರಮಿಸಿದ್ದವು ಕ್ಷಣ ಎಳೆರೆಪ್ಪೆಗಳು; ಹೊಂಗನಸ ತೆರೆ ಸರಿಸಿ ಅನಂತನಿಶೆಯ...
“ಈ ಮನ್ಯಾಗೆ ಯಾರಿಗೂ ನನ್ ಚಿಂತೀ ಅರ್ಥಾನೇ ಆಗಲ್ಲ. ನಾಳೆ ಮನ್ಯಾಗೆ ಪೂಜಾ ಇದೆ. ಅಯ್ಯನೋರು ಪೂಜೆಗೆ ಒಂದು ಕೊಡ ಹೊಳೀ ನೀರು ಬೇಕಂತ ಹೇಳಿದಾರೆ. ಆ ಹಾಳು ರಂಗಂಗೆ ಹೇಳಿಒಂದು ಕೊಡ ನೀರು ತರಿಸಬಾರ್‍ದೇನು?” ಎಂದು ಗೌಡತಿ ಅರಚುವುದನ್ನು ಕೇಳಿದ ಸಿದ್ದೇಗೌಡರು, ಹೆಂಡತಿಯ ಬೊಂಬಾಯಿಯಂಥ ಬಾಯಿಗೆ ಅಂಜಿ, ಮನದಲ್ಲೇ ಅವಳನ್ನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಆಳುರಂಗನನ್ನು ಅರಸುತ್ತಾ...
