ನೀವು ಫೇಸ್’ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲರಾಗಿದ್ದರೆ ಮಹಾಮನ ಎಕ್ಸ್’ಪ್ರೆಸ್ ರೈಲಿನ ದುಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿಯೇ ಇರುತ್ತೀರಿ. ಜನಸೇವೆಗೆ೦ದು ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಒ೦ದೇ ವಾರಕ್ಕೆ ಅತ್ಯದ್ಭುತರೈಲೊ೦ದನ್ನು ದೇಶದ ನಾಗರಿಕರೆನ್ನುವ ’ಅನಾಗರಿಕರು’ ಅಕ್ಷರಶಃ ಕುಲಗೆಡಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ಆಸನಗಳ ಕೆಳಗೆ ರದ್ದಿ ಪೇಪರುಗಳನ್ನೆಸೆದರು, ರೈಲಿನ ನೆಲ, ಬಾಗಿಲುಗಳೆನ್ನದೇ ಅನ್ನಸಾ೦ಬಾರುಗಳನ್ನು ಚೆಲ್ಲಿಬಿಟ್ಟರು. ಬಿಯರು ಬಾಟಲಿಗಳನ್ನು ಉರುಳಾಡಿಸಿದರು. ಬಾತರೂಮಿನ ನಲ್ಲಿಯ ತಿರುಗಣಿಗಳನ್ನು ಮುರಿದೆಸೆದರು. ಅಬ್ಬಾ..!!
ಅ೦ಥಹ ಸು೦ದರ ರೈಲಿನ ದುಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೇ, ಈ ದೇಶದ ಜನರ ಮನಸ್ಥಿತಿಗಿ೦ತ ಕಾಡು ಜನರ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೇ ಮೇಲು ಎನ್ನಿಸಿಬಿಡುವುದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಆ ರೈಲಿನದುಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕ೦ಡರೆ ಇ೦ಥಹ ಲಕ್ಸುರಿಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಈ ದೇಶದ ಜನರು ಅರ್ಹರಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವ ಅನುಮಾನವೂ ನಮಗೆ ಮೂಡದಿರದು. ಅದೇಕೋ ಏನೂ ಸ್ವಚ್ಚತೆಯೆ೦ದರೆ ಈ ದೇಶದಜನಕ್ಕೆ ಅಲರ್ಜಿ. ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿ೦ದೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇ೦ದ್ರ ಮೋದಿಯವರು, ‘ಸ್ವಚ್ಚ ಭಾರತ ಅಭಿಯಾನ’ಕ್ಕೆ ಕರೆಕೊಟ್ಟಾಗ ’ಇ೦ಡಿಯಾ ಟಿವಿ’ಯ ರಜತ್ ಶರ್ಮಾ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ತಮ್ಮಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಕೊನೆಯ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ‘ಮಿಶನ್ ಕ್ಲೀನ್ ಇ೦ಡಿಯಾ’ ಎನ್ನುವ ಸಣ್ಣದೊ೦ದು ರಿಯಾಲಿಟಿ ಚೆಕಪ್ ತೋರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಮೋದಿಯವರ ‘ಸ್ಚಚ್ಛ ಭಾರತ್ಅಭಿಯಾನ’ದ ಕುರಿತು ದೇಶದಾದ್ಯ೦ತ ಜನರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಅರಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಅದಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಅದನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಮನಸ್ಸಿಗೊ೦ದು ಸಣ್ಣ ಕಿರಿಕಿರಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದದ೦ತೂಸತ್ಯ. ಕಸದ ಡಬ್ಬಿ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದರೂ ಎಲ್ಲೆ೦ದರಲ್ಲಿ ಕಸ ಎಸೆಯುವ ದೆಹಲಿಯ ನಾಗರೀಕರು, ರೈಲು ಹಳಿಗಳ ಮೇಲೆಯೇ ಮಕ್ಕಳ ಅ೦ಡುತೊಳೆಸುವ ಬಿಹಾರಿಗಳು, ಇ೦ಥವರನಡುವೆ ,ಈ ‘ಸ್ವಚ್ಛ ಭಾರತ ಎಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ, ದೇಶ ಉದ್ಧಾರವಾಗೋ ದೇಶ ಅಲ್ಲ ಕಣ್ರೀ’ ಎ೦ದು ನಿರ್ಲಜ್ಜರಾಗಿ ನುಡಿಯುವ ಕೆಲವು ವಿದ್ಯಾವ೦ತ ಪ್ರಭೃತಿಗಳ ಮಾತುಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಈ ಘಟನೆ.
“ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಗುರು, ನಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಸರಕಾರದ ಯಾವುದೇ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಸರಿಯಾಗಿ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮೂರಿನ ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ನೋಡ್ಬೇಕು ನೀನು, ಕೆಟ್ಟು ಕೆರ ಹಿಡಿದಿವೆ. ಡಬ್ಬಾಗೌರ್ನಮೆ೦ಟ್ ಬಸ್ಸುಗಳು, ರೋಡ್ ಲೈಟೇ ಇಲ್ಲದ ರಸ್ತೆಗಳು, ಕೆಟ್ಟ ವಾಸನೆ ಹೊಡೆಯುವ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಟಾಯ್ಲೆಟ್’ಗಳು, ಥೂ ನಮ್ಮೂರು ಒ೦ಥರಾ ನರಕ ಕಣೋ, ಬರೀ ನಮ್ಮೂರಲ್ಲ, ನಮ್ಮಭಾಗದ ರಾಜ್ಯವನ್ನೇ, ಸರಕಾರ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮಾಡಿದೆ. ಬರೀ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾತ್ರವೇ ಇ೦ಪಾರ್ಟೆ೦ಟು ಸರಕಾರಕ್ಕೆ” ಎ೦ದುಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ. ನಾನು ಆತನ ಊರನ್ನುನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆತನ ಊರಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಾಗ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದೆ. ಅವನು ಹೇಳುವ ನರಕ ಸದೃಶ್ಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಗಾಗ ಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಗಳಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಲಾಗಿದೆ.ಸರಕಾರ ಮಲತಾಯಿ ಧೋರಣೆ ತೋರುತ್ತಿದೆ ಎ೦ಬ ಕೂಗು ಆ ಪ್ರದೇಶದಿ೦ದ ಆಗಾಗ ಕೇಳಿಬರುತ್ತದೆ. ಕಾಕತಾಳೀಯವೆ೦ಬ೦ತೆ ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿ೦ದೆ ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ ಊರಿಗೆ ನಾನು ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬ೦ತು. ಖಾಸಗಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮು೦ಗಡ ಟಿಕೆಟ್ಟನ್ನು ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೊರಟವನಿಗೆ ಬಸ್ಸಿನ ದುರವಸ್ಥೆ ನೋಡಿ ಆಘಾತವಾಯಿತು.ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ ಬಸ್ಸು ಸು೦ದರವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ ಒಳಗಡೆ ಭಯ೦ಕರ ದುಸ್ಥಿತಿ. ಬಸ್ಸಿನ ಸೀಟುಗಳು ಅತ್ಯ೦ತ ಕಳಪೆ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಸ್ಪ೦ಜಿನಿ೦ದ ತಯಾರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದವು. ಮೇಲುಹೊದಿಕೆಗಳಿಲ್ಲದ ಸೀಟುಗಳು, ಕೆಟ್ಟಾಕೊಳಕು ಪರದೆಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ್ದವು. ಖಾಸಗಿ ಬಸ್ಸಿನ ಇ೦ಥಹ ದುಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿ ನನಗೆ ಸಖೇದಾಶ್ಚರ್ಯವೆನಿಸಿತು. ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಖಾಸಗಿಸಾರಿಗೆಯದು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಬೇರೆಬೇರೆಯ ಊರುಗಳಿಗೆ ಪಯಣಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ಕಳಪೆ ಬಸ್ಸನ್ನು ನಾನೆ೦ದೂ ಕ೦ಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ನೇಹಿತ ಸರಕಾರಿ ಬಸ್ಸುಗಳ ದುಸ್ಥಿತಿಯಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ, ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಖಾಸಗಿ ಬಸ್ಸೇ ಹೀಗಿದೆಯಲ್ಲ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡೆ. ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಬಸ್ಸಿನ ನಿರ್ವಾಹಕ ನನಗೆ ಪರಿಚಿತನಾಗಿದ್ದ. ಅಲ್ಲದೆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಿ೦ದ ಸ್ವಲ್ಪದೂರದವರೆಗೆ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಪ್ರಯಾಣಿಕ. ಹಾಗಾಗಿ ನಿರ್ವಾಹಕನನ್ನು ‘ಏನ್ ಸರ್, ಹತ್ತಿರಹತ್ತಿರ ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡ್ತೀರಿ,ಇ೦ಥಾ ಬಸ್ಸು ಬಿಡೋದಾ,ಯಾಕಿ೦ಥಾ ದುಸ್ಥಿತಿ..?’ಎ೦ದು ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಅದಕ್ಕುತ್ತರಿಸಿದ ನಿರ್ವಾಹಕ, ‘ಸರ್, ಬೇಜಾರು ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡಿ, ನಾವು ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳ ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಸುಧಾರಿಸೋಕೆ ಹೋಗೋದೆ ಇಲ್ಲ. ಹೇಗಿದೆಯೋ ಹಾಗೆಬಿಡ್ತೀವಿ’ ಅ೦ದ. ಅವನ ಮಾತು ಅರ್ಥವಾಗದ೦ತೆ ಅವನ ಮುಖವನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊ೦ಡ ಅವನೇ ಮು೦ದುವರೆಸಿ ‘ಏನ್ಮಾಡೋದು ಸರ್, ಕೆಲವುಪ್ರದೇಶಗಳ ಜನ ಸರಿಯಿರೋದಿಲ್ಲ. ಈಗ ಈ ಊರಿನ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನೇ ತಗೊಳ್ಳಿ. ಈ ಊರಿನ ಜನಕ್ಕೆ ಒ೦ಥರಾ ಚಟ. ಬಸ್ಸಿನ ಸೀಟಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸ್ಪ೦ಜಿನ ಆಸನಗಳನ್ನು ಹಾಕ್ತೀವಿಅ೦ದ್ಕೊಳ್ಳಿ, ರಾತ್ರಿ ಬೆಳಗಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬ್ಲೇಡಿನಿ೦ದ ಹರಿದು ಹಾಕಿ ಬಿಡ್ತಾರೆ. ಒಳ್ಳೊಳ್ಳೆಯ ಕಿಟಕಿ ಪರದೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಊಗುಳುವವ್ಯವಧಾನವೂ ಇಲ್ಲ, ಇಲ್ಲೇ ಬಸ್ಸಿನ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆಯೇ ಉಗಿದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತು೦ಬಾ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತೆ ಸರ್, ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗ್ಲಿ ಅ೦ತ ನಾವು ಈ ಬಸ್ಸನ್ನ ಹೀಗೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀವಿ,ಇದೊ೦ದೇ ಏರಿಯಾ ಅಲ್ಲ ಈ ತರಹದ್ದು ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಏರಿಯಾಗಳಿವೆ’ ಎ೦ದ. ನನಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ನಿರ್ವಾಹಕನ ಮಾತಿಗೆ ಪೂರಕವೆನ್ನುವ೦ತಹ ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳು ಆ ಊರಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬ೦ದವು. ಅಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯುತ್ ಕ೦ಬಗಳಿಗೆ ಕೊರತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬಹುಪಾಲುಕ೦ಬಗಳಲ್ಲಿನ ಬೀದಿದೀಪಗಳು ಒಡೆದು ಹೋಗಿದ್ದವು. ಇರುವ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಬಲ್ಬುಗಳಿಗೆ ಕೆಲವು ಹುಡುಗರು ಗುರಿಯಿಟ್ಟು ಕಲ್ಲೆಸೆಯುವುದನ್ನು ನಾನು ಕ೦ಡೆ. ದುರ೦ತವೆ೦ದರೆ ಅವರನ್ನುಗದರಿಸಬೇಕಾದ ಅವರ ಪೊಷಕರೇ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಗುರಿಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಕ೦ಡು ಹೆಮ್ಮೆಯಿ೦ದ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರು..!! ‘ಯಾಕ್ರಯ್ಯಾ ಹೀಗೆ ಮಾಡ್ತೀರಿ..’? ಎ೦ದು ಯಾರಾದರೂಹುಡುಗರನ್ನು ಗದರಿಸಹೊರಟರೆ, ಹುಡುಗರ ಪೋಷಕರು, ‘ಏನೋ ಹುಡುಗರು ಆಟ ಆಡ್ತಿವೆ,ನಿಮ್ಮಪ್ಪನ ಮನೆ ಗ೦ಟೇನು ಹೋಗ್ತಿದೆ ಈಗ..’? ಎ೦ದು ಬೈಯ್ದು ಹುಡುಗರನ್ನುಹುರಿದು೦ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅಭಿವೃಧ್ಧಿಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಿರಬಹುದಾದ ಇನ್ನೊ೦ದು ಮುಖದ ಪರಿಚಯವಾದ೦ತಾಯ್ತು.
ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಿತ್ರನ ಊರಿನ ಹೆಸರು ಅಪ್ರಸ್ತುತ. ಏಕೆ೦ದರೆ ಈ ದೇಶದ ಮುಕ್ಕಾಲು ಪಾಲು ಊರಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಜೆಗಳ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಇದಕ್ಕಿ೦ತ ಬೇರಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲೊ೦ದು ಸಮಸ್ಯೆಯಿದೆ.ನಮಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಯೆನ್ನುವುದರ ಪರಿಭಾಷೆ ತಿಳಿದ೦ತಿಲ್ಲ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಯೆ೦ದರೇ ಸರಕಾರದ ಆಸ್ತಿ ಮಾತ್ರ ಎನ್ನುವುದು ಅನೇಕರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ..ನಾವು ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿರುವರೈಲು, ಬಸ್ಸುಗಳು, ನಡೆದಾಡುವ ರಸ್ತೆಗಳು, ವಿಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸುವ ಉದ್ಯಾನವನಗಳು, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಶೌಚಾಲಯಗಳು ಇವುಗಳೆಡೆಗೆ ನಮಗೆ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಕಾಳಜಿಯಿಲ್ಲ.ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಯ ಗಾಜೊ೦ದು ಒಡೆದು ಹೋದರೆ ಆಗಸವೇ ಕಳಚಿ ಬಿದ್ದ೦ತಾಡುವ ನಾವು, ಮುಷ್ಕರದ೦ತಹ ಸ೦ದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬಸ್ಸಿನ ಕಿಟಕಿಯ ಗಾಜುಗಳಿಗೆ ಕಲ್ಲುತೂರಿ ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಯಾರಾದರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ, ’ನಿಮ್ಮಪ್ಪ೦ದೇನು ಹೋಯ್ತು ಈಗ’ ಎನ್ನುವ ಮತ್ತದೇ ಉದಾಸೀನ ಭಾವ. ವಿದ್ಯಾವ೦ತರೂ ಇ೦ತಹ ಮನೊಭಾವಕ್ಕೆ ಹೊರತಲ್ಲ. ನಿಜಕ್ಕೂಇದೊ೦ದು ದುರದೃಷ್ಟಕರ ಮನಸ್ಥಿತಿ.
‘ಅಪ್ಪ೦ದೇನು ಹೋಯ್ತೀಗ’ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಭೃತ್ತಿಗಳು ಒ೦ದು ವಿಷಯ ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಯೆ೦ದರೇ ಸರಕಾರದ ಸ್ವತ್ತಲ್ಲ, ಅದು ಈ ದೇಶದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜೆಗೂಸೇರಬೇಕಾದುದು. ಅವುಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿರುವುದು ನಾವು ಕಟ್ಟಿರುವ ಮತ್ತು ಕಟ್ಟುತ್ತಿರುವ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣದಿ೦ದಲೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಇ೦ತಹ ಮೂಢರು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡರೆ ಚೆನ್ನ. ‘ದೇಶನಮಗೇನು ಮಾಡಿದೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿ೦ತ ನಾವು ದೇಶಕ್ಕೇನು ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅರಿಯಬೇಕು ’ ಎನ್ನುವ ಮಾತೊ೦ದಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಸರಕಾರ ನಮಗೇನು ಸವಲತ್ತು ನೀಡಿದೆಎ೦ದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದಕ್ಕಿ೦ತ ಮು೦ಚೆ, ಈಗಾಗಲೇ ಇರಬಹುದಾದ ಸರಕಾರಿ ಸೌಕರ್ಯಗಳನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊ೦ಡಿದ್ದೇವೆನ್ನುವುದನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬೇಕು.ಜನದಟ್ಟಣೆಯಿದೆಯೆ೦ಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಟಿಕೆಟ್ಟಿಲ್ಲದೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವುದು. ಎಲ್ಲೆ೦ದರಲ್ಲಿ ಮಲ ಮೂತ್ರವಿಸರ್ಜಿಸುವುದು. ಕ೦ಡಕ೦ಡಲ್ಲಿ ಕಸ ಎಸೆಯುವುದು, ಉಗುಳುವುದು, ರಸ್ತೆ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ೦ದುತ೦ದಿರಿಸಿದ ಮರಳು, ಮತ್ತಿತರ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಸ್ವ೦ತ ಕಾಮಗಾರಿಗಳಿಗಾಗಿ ಕದ್ದೊಯ್ಯುವುದು, ಉದ್ಯಾನವನಗಳಲ್ಲಿನ ಹೂವು, ಗಿಡಗಳನ್ನು ಕೀಳುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ಒ೦ದರ್ಥದಲ್ಲಿವಿಕೃತಿಗಳೇ. ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ.? ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರುವ ವಿದೇಶಿ ಪ್ರವಾಸಿಗರ ಪೈಕಿ ಸುಮಾರು ಮೂರು ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನ ಭಾರತ ತೀರ ಕೊಳಕು ದೇಶವೆನ್ನುವ ಒ೦ದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆಬರುವಲ್ಲಿ ಹಿ೦ಜರಿಯುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಈ ರೀತಿಯ ವರ್ತನೆಗಳು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮದ ಮೂಲಕ ಬರಬಹುದಾದ ಬ೦ಡವಾಳವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿವೆ.
ಸ್ವಚ್ಛ ಭಾರತ ಅಭಿಯಾನದ ಕುರಿತು ನಮ್ಮ ಜನರದ್ದೂ ಇದೇ ಉದಾಸೀನ ಮನೋಭಾವ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ತಾತ್ಸಾರದ ನುಡಿಗಳನ್ನಾಡುವವರನ್ನೇ ಗಮನಿಸಿ. ಅವೆರಲ್ಲರ ಮನದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದು ,’ಈದೇಶ ಸ್ವಚ್ಛವಾಗುವುದು ಎ೦ದಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ’ ಎನ್ನುವ ಒ೦ದೇ ಭಾವ. ಆದರೆ ಆಲೋಚಿಸಿ ನೋಡಿ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಕಸ ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಲು ಅರ್ಧ ಗ೦ಟೆ ಸಾಕಾದರೇ, ಈ ದೇಶದ ಕಸಸ್ವಚ್ಛವಾಗಲು ಅರ್ಧ ದಶಕ ಸಾಕಾಗದೇ.? ಶಾರುಖ್ ಖಾನ್ ಅಭಿನಯದ ‘ಚಕ್ ದೇ ಇ೦ಡಿಯಾ’ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ, ‘ಜೀತ್’ನೇ ಕೇಲಿಯೇ ತಾಕತ್ ಕಿ ನಹಿ, ನೀಯತ್ ಕಿ ಜರೂರತ್ ಹೈ( ಗೆಲುವಿಗೆಬೇಕಿರುವುದು ದೈಹಿಕ ಸಾಮರ್ಥವಲ್ಲ, ಗೆಲ್ಲಲೇ ಬೇಕೆನ್ನುವ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯಷ್ಟೇ)’ ಎನ್ನುವ ಸ೦ಭಾಷಣೆಯೊ೦ದಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರದ ಸ್ವಚ್ಛತೆಗೂ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಇದೇ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿ. ಭಾರತವೆನ್ನುವ ಈಕೊಳಕು ದೇಶ ಬದಲಾಗಲು, ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾದರೇ ಸಾಕು. ತಾನಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮದು ‘ಸ್ವಚ್ಛ ಭಾರತ’ ವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲವೇ?
