ಪುಟ್ಟ ಗುಡಿಸಲ ಪರಿಧಿಯೊಳಗೆ
ನಿತ್ಯ ಮೌನದ ಗಾನದೊಳಗೆ
ತನ್ನ ಅರಿವಿನ ದಿಟ್ಟಿಯೊಳಗೆ
ಮತ್ತೆ ಕಾದಳು ಶಬರಿ..
ಘಂಟೆ ತಮಟೆಯ ನಾದವಿರದೆ
ಯಾವ ಧರ್ಮದ ಬೋಧವಿರದೆ
ಗುಡಿಯ ಹೊಸಿಲ ದಾಟಿ ಬರದೆ
ಮತ್ತೆ ಕಾದಳು ಶಬರಿ…
ಎಲ್ಲ ಬೆಡಗಿನ ಸೋಗ ತೊರೆದು
ಜಗದ ಸೊಗಡನು ಬರೆದಳು..
ಮನದಿ ಆರದ ಹಣತೆ ಬೆಳಗಿ
ಮತ್ತೆ ಕಾದಳು ಶಬರಿ..
ರಾಮನೆನುವ ರೂಪ ನೆನೆದು
ದಿನವು ಒಲವಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಕಾದು
ತರಗೆಲೆಯ ತನನದಲಿ ಬೆರೆತು
ಮತ್ತೆ ಕಾದಳು ಶಬರಿ..
ಈ ಕ್ಷಣವು ಆತ ಬರದಿರಲು
ತೆರೆದಿಹಳು ನಾಳೆಗಳ ಬಾಗಿಲು
ಭರವಸೆಗೆ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚಿರಲು
ಬೆರೆತು ಕಾದಳು ಶಬರಿ..
ಬರುವನೋ ಜೋಗಿಯಾಗಿ ಅವನು
ತಾಯಿಯಾಗಲೇ ಕೊಡಲು ನೆರಳು
ಎಂದು ಕಾದಳು ಶಬರಿ..
ತುಂಬು ಪ್ರೀತಿಯ ತಂಪಲಿ
ವಿರಮಿಸಲಿ ಆತನೆನುತ
ಎದೆಯ ಹಾಸಿಗೆ ಒಪ್ಪಗೊಳಿಸಿ
ಮತ್ತೆ ಕಾದಳು ಶಬರಿ..
ಬರುವನಕ ಕಾದಳು ಶಬರಿ…
ಒಂದು ಸ್ಪರ್ಶಕೆ ಧನ್ಯಳಾದಳು ಶಬರಿ…
~‘ಶ್ರೀ’
ತಲಗೇರಿ
