ಕಥೆ

ಮೊದಲನೆ ಭಾಗ: ನೆನಪು ಭಾಗ -೧ ಗಿಜಿ ಗಿಜಿ ಗುಡುವ ಜನ ಜಂಗುಳಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಕಾಲದ ಪರಿವೆಯೆ ಇಲ್ಲದೆ ಅದು ಹೇಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ವರ್ಷ ಬದುಕಿಬಿಟ್ಟೆ? ಯಾರೊ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆ ಅದ್ಯಾರ್ಯಾರು ಬಂದು ಉಳಿದು ಹೋದ ಮನೆಯೊ ಏನೊ ಶಿಥಿಲಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಈಗಲೊ ಆಗಲೊ ಅಂತಿರುವ ಮನೆಗೆ ಬಹುಶಃ ನಾನೇ ಕೊನೆಯ ಬಾಡಿಗೆಯವಳಾಗಿರಬೇಕು. ಈಗ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿದೆ ಮನೆಯ ಅವಸ್ಥೆ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ಗಮನಿಸಿರಲೇ...

ನಟ್ಟಿರುಳ ರಾತ್ರಿ. ನಿಶ್ಯಬ್ಧ ವಾತಾವರಣ. ದೂರದಲ್ಲಿ ನಾಯಿಗಳ ಗೂಳಿಡುವ ಸದ್ದು. ನೆರಳೇ ಕಾರಣ ಇರಬೇಕು ಕೂಗಲು. ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ಮಿಣುಕು ದೀಪ. ಯಕ್ಷಗಾನ ಮುಗಿಸಿಯೊ ಅಥವಾ ನಿದ್ದೆಯನ್ನು ತಡೆಯಲಾಗದೆಯೊ ಅಥವಾ ಛೆ, ಇದು ಯಾಕೊ ಭಾಗವತ ಹಾಡುವವನು ಸರಿ ಇಲ್ಲವೆಂದೊ ಮನೆ ಕಡೆ ದಾರಿ ಹಿಡಿದಿರುವ ಮಂದಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಮಾತಿನ ಜೊತೆ ಒಂದು ಬೆಳಕಿನ ಸಲಕರಣೆ. ಸೂಡಿ ಹಿಡಿದವನ ಕೈ...

‘ಅರ್ಥ’ ಕಳೆದುಕೊಂಡವರು – 1         ಗಂಗಪ್ಪನಿಗೆ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಭೋಜನದ ಪರಿಮಳ ಮೂಗಿನವರೆಗೆ ತಾಕಿತ್ತು. ಹೇಗಿತ್ತು ಈ ಜಾಗ, ಈಗ ಹೇಗಾಗಿದೆ. ಇದರ ಹಿಂದೆ ತಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪರಿಶ್ರಮವಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ದುಡ್ಡು ಕಾಸು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹಿಂದೆ ತಾನು ಎಷ್ಟೇ ಮನೆ ಗಾರೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ಇಲ್ಲಾದ ಅನುಭವ ಬೇರೆಯದೇ ಇತ್ತು. ದಿನಾಲೂ...

“ಅಪ್ಪಾ ನಾಳೆಯೇ ನನ್ನ ಫೀಸ್ ಕಟ್ಟೊದಕ್ಕೆ ಕೊನೇ ದಿನ. ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಸಾವಿರ ತುಂಬದಿದ್ದರೆ ಈ ವರುಷ ಪೂರ್ತಿ ಮನೆಯಲ್ಲೆ ಇರಬೇಕಪ್ಪ.” ಮಗ ಹೇಳಿ ಫೋನ್ ಕೆಳಗಿಟ್ಟರೂ ಗಂಗಪ್ಪ ಮಾತ್ರ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಫೋನ್ ಹಾಗೇ ಹಿಡಿದಿದ್ದ. ಅಪ್ಪನ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಖರ್ಚಿಗೆಂದು ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಎಲ್ಲ ಪಗಾರವನ್ನೂ ಕಳಿಸಿ ಕೈಯೆಲ್ಲ ಖಾಲಿ ಆಗಿಹೋಯ್ತಲ್ಲ. ಏನು ಮಾಡಲಿ? ಮಗನ ಭವಿಷ್ಯದ ಪ್ರಶ್ನೆ...

ಐ ಫೋನ್-೭ ರ ಅಲಾರಂ ಮಧುರವಾಗಿ ನುಡಿದರೂ ನನಗೆ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳುವಂತೆಯೇ ಆಗಿ ಎದ್ದು ಕೂತೆ.  ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆರು ಗಂಟೆಯಾಯ್ತು ನಿಜ, ಆದರೆ ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ನನ್ನ ಕಲೀಗಿನ ಫ಼ೇರ್‌‍ವೆಲ್ ಪಾರ್ಟಿಯಿಂದ ಬಂದಿದ್ದು ರಾತ್ರಿ ೧ ಗಂಟೆಗೆ ತಾನೆ?..ಅದನ್ನು ನಮ್ಮ ೨೪x೭ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದ ಐ ಟಿ ಕಂಪನಿಗೆ ಹೇಳುವಂತಿಲ್ಲ.. ಇಲ್ಲಿ ಟೈಮ್ ಅಂದರೆ ಶತಾಯ ಗತಾಯ.. ಕಾರ್ಡ್ ಇನ್ ಮತ್ತು ಔಟ್...

ಹಾಯ್ ಸೃಷ್ಟಿ… ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಹೇಳ್ತಿದ್ಯಲ್ಲಾ, “ಹೇ ರಕ್ಷಿತ್, ಏನೇನೋ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಿ ವಿಚಿತ್ರ ಕಥೆ ಬರೀತಾ ಇರ್ತಿಯಾ, ಅದೇ ತರ ನಮ್ ಕಥೆನೂ ಬರಿಬಾರ್ದಾ?” ಅಂತ. ಅಷ್ಟು ಹೇಳೋದಲ್ದೆ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಬೇರೆ ಹೊಡಿತಾ ಇದ್ದೆ, ಇವತ್ತು ಬರಿಬೇಕು ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದೇನೆ. ನೀನೇ ಬರೆಯೋಕೆ ಹೇಳಿದ್ರಿಂದ, ನಿನಗೆ ಕಥೆ ಹೇಳೋ ತರನೇ ಬರೆಯೋ ಹಂಬಲ. ಶುರುಮಾಡಲಾ? ಹಾಗೇ...

ಅನುಬಂಧ – ಭಾಗ ೧ ಕರೆ ಬಂದಿದ್ದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ. ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಅಪಘಾತವಾಗಿತ್ತು. ಬಸ್ ಹತ್ತುತ್ತಿರುವಾಗ ಬಸ್ ಚಲಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಕಾಲು ಜಾರಿ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ವಿಷಯ ತಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೈಯೆಲ್ಲ ನಡುಕ ಬಂದಂತಾಗಿ ಮೊಬೈಲ್ ಹಿಡಿಯಲು ಸಹ ಅಶಕ್ಯನಾದಂತೆ ಅನಿಸಿತು. ಆದರೂ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಕಡೆ ದೌಡಾಯಿಸಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ತಲುಪಿದಾಗ...

ಆ ದಿನ ಅವಳ ಜೊತೆ ನಾ ಹೊರಟಾಗ ಕೇಳಿದ್ದೆ “ಅಕ್ಕಾ, ನಿನ್ನ ಹೆಸರೇನು?” ಅಂತ. “ನಂಗೆ ಹೆಸರಿಲ್ಲ” ಅಂದಳು ಅವಳು. “ಮತ್ತೆ ನಾ ನಿನ್ನ ಹೇಗೆ ಕರೀಲಿ?” ಅಂದೆ. “ಈಗಷ್ಟೇ ಕರೆದೆ ಅಲ್ವಾ ‘ಅಕ್ಕಾ…’ ಅಂತ. ಹಾಗೆ ಕರಿ” ಅಂದಳು. ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ನಗು ಬೀರಿ “ಸರಿ” ಎನ್ನುತ್ತಾ...

“ಆರ್ಮುಗಂ ” ದಿನವೂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ೩-೪ ಕಿಲೋಮೀಟರು ನಡೆದು ಬರುತಿದ್ದ. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮಂಜುನಾಥ ನಗರ ನೋಡುತ್ತಾ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗುತಿತ್ತು. ಕೇವಲ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಬದಲಾವಣ . ತಾನು ಅಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ೫-೬ ಮನೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಆಗಲೇ ಸ್ವಂತ ವಾಸಕ್ಕೆ ಸಂಸಾರಗಳು ಬಂದ್ದಿದ್ದವು. ಪಾಯ ತೊಡುವುದರಿಂದ ಮನೆಗೆ ಎಲೆಕ್ಟ್ರಿಕಲ್ ಮತ್ತು...